Rozdział 9 - Wyciek z Ministerstwa

                James Potter szedł luźno korytarzem Hogwartu kierując się na boisko do Quidditcha. W jednej ręce trzymał swoją ulubioną miotłę, z postarzałym już modelem Nimbusa 1975, a drugą targał swoje czarne włosy. Szata zawodnika Gryffindoru o bordowym kolorze była odpięta i luźno ciągnęła się za nim. Dzisiejszego dnia nie było zbyt ciepło, więc założył gruby sweter w barwie swojego domu i wielkim lwem na piersi. Właśnie mijał znany mu aż nazbyt dobrze składzik, kiedy drzwi od tego wielofunkcyjnego pomieszczenia otworzyły się. Z wnętrza wyszła rozchichotana szatynka o dużych zielonych oczach, ale oczywiście dla Jamesa, nie tak pięknych, głębokich i czarujących jakie ma Evans. Górne guziki bluzki miała rozpięte, włosy potargane, jakby dopiero co przyszła znad dworu. Usta jej lekko spuchły, a na szyi widniała dość pokaźnych rozmiarów malinka, która stanowczo dawała do zrozumienia, jakim czynnościami właśnie oddawała się dziewczyna. Ku zdziwieniu Pottera zaraz za nią wyłonił się jego najlepszy przyjaciel. Uśmiechał się od ucha do ucha i zręcznymi palcami zapinał rozporek. Nie zauważył go i uśmiechając się do dziewczyny potargał swoje włosy i poprawił krawat.

                - Łapciu, wybierasz się może na trening? – zapytał James mając niezłą satysfakcję, kiedy Black podskoczył wystraszony na dźwięk jego głosu.

                - Potter. Myślałem, że to jakiś nauczyciel! – odpowiedział mu z wyrzutem, łapiąc się za serce, na co okularnik poszerzył swój uśmiech do niego i ponownie poczochrał swoje włosy. Skinął głową na towarzyszkę przyjaciela i oparł się na miotle.

                - Nie przedstawisz mnie? – Zapytał oraz uniósł brwi. Ciekawa sytuacja, ocenił w myślach.

                - Nie jesteś może spóźniony? – W głosie Syriusza dało się słyszeć nadzieję i zdenerwowanie. Właśnie miał zaczynać drugą rundę z nowo poznaną koleżanką, w jakimś mniej ciasnym pomieszczeniu, kiedy spotkał Jamesa. W odpowiedzi okularnik zmierzył go wzrokiem ze złośliwym uśmiechem.

                - Mam jeszcze chwilę czasu – odparł w końcu złośliwie. – To jak będzie?

                - James to jest Cornelia, Cornelia poznaj Jamesa – mruknął zniechęcony wiedząc, że nie uda mu się wymigać od pytania Pottera. Odgarnął włosy i objął ramieniem dziewczynę, posyłając przyjacielowi wściekłe spojrzenie, za tak dogłębne zepsucie nastroju.

                - Cordelia – odezwała się cicho dziewczyna, która nagle stała się bardzo nieśmiała i patrzyła w podłogę. Nie wtuliła się w Syriusza, tylko stała jak zamurowana czekając na odpowiedź chłopaka. Tyle dla niego znaczyła, że zapomniał jej imienia? Wiedziała, iż nie powinna ufać temu Casanovie, największemu hulace w szkole. Ale kiedy podszedł do niej, gdy stała samotna na korytarzu i rozpoczął tą luźną rozmowę na neutralne tematy, wydawał się taki zainteresowany wszystkim. Z uwagą traktował jej odpowiedzi i starał się ją ośmielić. I mu się udało, pomyślała urażona.

                - Co?

                - Mam na imię Cordelia. Nie Cornelia. – Powtórzyła głośniej, unosząc głowę. Musi zachować swoją dumę, to może jej nie opuści tak jak resztę dziewczyn. Kto wie, może jest tą wyjątkową? Przecież każda w szkole o tym marzy. I wiele się na tym spaliło, przypomniała sobie. Była rozdarta.

Natomiast Potter nie wytrzymał tej absurdalnej sytuacji i zaczął się głośno śmiać. – No co? – zapytała buntowniczo.

                - Nic, nic. Śmieję się z jego miny, nie ciebie. – Uspokoił ją. Syriusz stał ogłupiały między przyjacielem a dziewczyną. Jakim cudem ona nazywa się Cordelia? Doskonale zanotował sobie w pamięci Cornelia, żeby mieć kim się odegrać na Jules. Żeby tamta poczuła jego zemstę w postaci zlekceważenia jej małej, wrednej osoby. Chociaż inaczej patrząc, kiedy się poznawali z tą małą miał doskonały widok na wypukłość jej bluzki, która, musiał przyznać, jak na jej wiek była dość imponująca. Została nieźle obdarowana przez naturę.

                - Chciałabyś obejrzeć trening Corn… to znaczy Cordelia? James będzie grał. Zresztą nie trudno się domyślić. – dodał cicho mając na myśli jego sportowy strój. Dziewczyna zachichotała wysokim, nienaturalnym głosem, a James się skrzywił.

                - Dzisiejszy trening jest zamknięty, Black – oznajmił mu.

                - Dla mnie też? – zapytał przyjaciel ze zdziwieniem, ponieważ sam miał grać w tym meczu, gdyby nie to, że już dwa razy opuścił trening i wkurzony kapitan oznajmił, iż za karę nie wpuści go tym razem na boisko. A znał kapitana bardzo dobrze. Frank Longbottom już nie raz uratował mu tyłek z jakiejś opresji. Był dobrym kumplem i dobrze się z nim rozmawiało, a na grze znał się jak mało kto. Głównie to dzięki niemu Gryffindorowi pozostało zdobyć jedynie czterdzieści punktów, aby odebrać Puchar. Byłaby to ich trzecia wygrana pod rząd. Oczywiście połowę zasług musieli przyznać Potterowi, który po prostu Quidditch ma we krwi. Odkąd siadł na miotłę po raz pierwszy, było wiadomo, że jest to jego największy talent. Do drużyny dostał się w klasie trzeciej i wtedy to Gryfoni zdobyli swój pierwszy od kilku lat puchar. Wszyscy wiedzieli, że James zostanie nowym kapitanem drużyny, chociaż nigdzie nie zostało to oficjalnie potwierdzone.

                - Szczególnie dla ciebie – odparł mu. Spojrzał na zegarek wiszący na ścianie. Miał jeszcze pięć minut, a przemowa Franka i tak nie jest zbyt ważna. W końcu on nie miał specjalnych zadań w swojej drużynie, oprócz uganiania się za małą złotą piłeczką.

                - Ale jak to? – zawołał oburzony Syriusz. Całkiem zapomniał o istnieniu dziewczyny, która stała za nim i teraz nie bardzo wiedziała jak ma się zachować.

                - Normalnie. – James westchnął ciężko. – Dzisiaj mamy mieć jakąś „nową, niezawodną i nieprzewidywalną taktykę gry” – zacytował, starając się nadać głosowi ton kapitana drużyny. – Wiesz, nic nie może przeciec, więc wszystko pozamykane na cztery spusty. Sam tego chciałeś opuszczając treningi. Musisz to przeżyć, łapciu – dodał z wrednym uśmiechem. – Poza tym – Uniósł brwi i znacząco spojrzał w stronę szatynki – Masz się czym zająć. Do roboty, Black.

                - A żebyś wiedział – odpowiedział mu twardo i mocno pociągnął Cordelię za rękę. – Chodź, mała, znajdziemy sobie jakieś inne przestronniejsze miejsce. W tym składziku naprawdę mało ci pokazałem, a możesz się jeszcze dużo nauczyć o męskiej anatomii, uwierz mi.

                

                 Peter Pettigrew też nie miał zamiaru spędzać tego południa w dormitorium. Po tym jak zjadł ze smakiem wszystkie zapasy słodyczy, które udało mu się zrobić od świąt, i wybrudził wszystkie czyste ubrania, nie zostało mu nic innego do zrobienia. Szybko narzucił na siebie zieloną bluzę z wielką brązową plamą po czekoladzie nie piersi. Gdyby byli tutaj chłopacy, to pewnie użyliby swojego talentu do magii i pomogli mu ją usunąć, ale sam niestety niewiele teraz by zdziałał, jako że oblał wszystkie egzaminy jakie w tym roku zostały w klasach przeprowadzone. Nawet ten na czystość, choć przez niektórych wydawało się to niemożliwe. Ale koledzy po raz kolejny zostawili go samego. Mieli ważniejsze i o wiele przyjemniejsze zajęcia niż opiekowania się wiecznie niezdarnym i kłopotliwym Glizdogonem. Czasami wydawało mu się, że wolą tego brzydkiego, zupełnie świrniętego półolbrzyma Hagrida od niego, chociaż tamten nigdy nie nadstawiał z nimi karku, nie włóczył się po nocy i nie znał ich największych tajemnic. No, może z wyjątkiem tej o Mapie, jednej z najważniejszych osiągnięć Huncwotów. Zaczął cicho pogwizdywać melodie ulubionego zespołu i tak się wczuł w to swoje zajęcia, że zamknął oczy i nie otworzył ich do czasu zderzenia z kimś. Szybko uchylił powieki dostrzegając nad sobą surową minę profesor McGonagall. Przełknął ślinę i odsunął się o parę kroków od razu czerwieniejąc, bowiem nigdy nie miał z nią najlepszych kontaktów. Zawsze była dla niego nadzwyczaj niemiła, bez żadnej wyrozumiałości ani współczucia, nie starała się pomóc mu w lekcjach ani w opanowaniu najprostszych zaklęć. Zdawałoby się, że nawet nie ma pojęcia, czemu ktoś tak głupi jak Peter może się zadawać z tymi wiecznie popularnymi i najlepszymi we wszystkim Jamesem, Syriuszem i Remusem.

- Przepraszam, pani profesor – zaczął nieśmiało i przygryzł wargę, jak dziecko, które za wszelką cenę stara się uniknąć kary za swoje wykroczenie.

- Panie Pettigrew! Spodziewałam się Pana na poprawie ostatniego testu dzisiaj rano, ale chyba miał Pan ciekawsze zajęcia. – Uniosła brwi. Peter skulił się w sobie na dźwięk tych ostrych słów. Rzeczywiście miał iść na poprawę ostatniego testu, ale zupełnie o tym zapomniał. Zresztą, nawet gdyby pamiętał to i tak by nie przyszedł, gdyż nic się nie zmieniło od tamtego czasu i dalej nie umiał nawet formułki. Remus nie miał ostatnio jakoś czasu, aby mu w tym pomóc.

                - Ja…cóż…ja – jąkał się. W duchu nazwał profesor wredną i bezlitosną suką. Czy ona nie rozumie, że on musi jeść więcej niż inni, bo ma duży żołądek?

                - Tak, panie Pettigrew? Kolejny troll pana zadowala? I z takimi ocenami chciałby pan zdać przyszłoroczne egzaminy? – zadrwiła, a on poczuł w sobie tlący się gniew.

                - Ja się staram! – zaprotestował. Jego okrągła głowa uniosła się ledwo zauważalnie do góry, aby nadać swoim słowom większą wartość. Odpowiedzią na jego protest był tylko jej suchy śmiech.

                - Ależ widzę. – Miała na myśli jego plamę znajdującą się na bluzie. – Interesujący kolor – dodała i jednym machnięciem różdżki przywróciła jego ubraniom normalny stan.

                - Dziękuję – wykrztusił z siebie i przygładził materiał.

                - Ma pan szlaban, panie Pettigrew. Co sobotę o godzinie siedemnastej oczekuję pana w swoim gabinecie. Zastanawia się pan dlaczego? – zapytała, kiedy zmarszczył brwi i chciał coś powiedzieć. – Za oszukanie nauczyciela. Czekałam na Pana dzisiaj rano przez całą godzinę. – Jęknął w duchu. Teraz będzie się na nim jeszcze bardziej wyżywała i miała jeszcze większe pole do tak zwanego popisu, gdyż na szlabanie będzie z nią sam na sam. Już nie mówiąc o drwinach, jakie będzie robił sobie z niego Syriusz, mówiąc, że to świetna okazja do poderwania tej laluni. 

                - Słuchajcie, słuchajcie! – krzyczała Marlena na cały Pokój Wspólny, trzymając w ręce najnowszy numer proroka codziennego i machając nim nad głową. Potknęła się po drodze, ale niezbyt przejęta brnęła dalej, aby dostać się do swoich przyjaciółek.

                - Przestań się wydzierać – skarciła ją Dorcas pochylona nad stopą z pędzelkiem od czerwonego lakieru w ręce. – Co masz?

                - Wyciek z ministerstwa! – odparła podekscytowana i usadowiła się na podłodze obok koleżanki, pomiędzy nogami Lily. – Zostały ujawnione informacje, które miały pozostać ściśle tajne.- Dziewczyny pochyliły jej się zerkając przez jej ramię jak rozkłada gazetę. Chrząknęła, jakby miała zaraz ogłosić przemówienie do całego świata.

                - Autorka tego tekstu pozostaje anonimowa, jako iż informacje tutaj ujawnione miały pozostać zatuszowane przez Ministerstwo Magii. Dzięki swoim kontaktom i nadzwyczajnemu oporowi naszemu wydawnictwu udało się jednak zdobyć część informacji, zanim te pozostałyby wiadome tylko ściśle tajnemu kręgowi.

                - Sretete – przerwała jej Dorcas. – Na pewno nie były aż tak ważne, a Prorok Codzienny jak zwykle przesadza i stara się zdobyć więcej czytelników.

                - I tak czytają ich wszyscy – poprawiła ją Mary, czym zasłużyła sobie na zupełnie „przypadkowy” ruch ręką od przedmówczyni, a na jej ręce pojawiła się czerwona smuga lakieru.

                - Jak mi niezmiernie przykro. – Udawała skruszona Meadowes, ponownie zanurzając pędzelek.

                - Możecie przestać? Chcę posłuchać – warknęła na nich Lily i pochyliła się jeszcze bardziej, starając odczytać tekst.

                - Właśnie, uciszcie się – poparła ją Marlena i chrząknęła po raz kolejny. – Dobra, jedziemy dalej. – dodała. – Nasze źródła donoszą, iż nastąpił zupełnie nieprzewidziany atak śmierciożerców na dom państwa Montgomery. Został przeprowadzony dzisiejszej nocy, to jest z 23 na 24 kwietnia. Niestety z przykrością informujemy, iż małżeństwo nie przeżyło tej okrutnej napaści. Pewnie nasi czytelnicy zastanawiają się, czemu ta informacja miała zostać zatuszowana? Otóż zarówno kobieta jak i mężczyzna urodzili się w rodzinie mugoli. Według naszych źródeł jest to już dziewiąty atak na takową rodzinę. „Ministerstwo nie chce siać paniki. Gdyby mugolacy dowiedzieli się, że Czarny Pan uwziął się na nich, od razu uciekliby z kraju i stali się niewidzialni dla społeczeństwa. Tego właśnie starają się uniknąć.” Mówi nasze źródło. Prawdą jest więc, że ludzie mogą czuć się zagrożeni. Nie chcemy, abyście pozostali bezsilni, dlatego dołączamy do tego wydania krótki poradnik jak…

                - Bo dużo nam to da, jak sam Voldemort odwiedzi nasz dom – zadrwiła Dorcas, przerywając koleżance, która tak bardzo się wczuła w czytanie, że aż zaczęła nadawać głosowi dramatyczny ton.

                - Przestań – warknęła na nią Marlena. – W sumie to i tak koniec artykułu. Taki krótki ale i tak na pierwszej stronie.

                - Nie dziwię się – wtrąciła Mary. – Z Ministerstwa rzadko coś przecieka. A szczególnie informacje nienadające się dla przewrażliwionej opinii publicznej. Zaraz rozpoczną strajki i oskarżą sam urząd o zaniedbanie naszego bezpieczeństwa.  

                - I bardzo dobrze! – wykrzyknęła Meadowes zakręcając lakier. – Po cholerę mamy tego Ministra i tych urzędników skoro dalej czujemy się zagrożeni? Tutaj jesteśmy bezpieczni, bo jest Dumbledor, a jak wrócimy do domu w wakacje to co? Mamy uciekać?

                - Ty to nie w ogóle masz nic do gadania – odpowiedziała jej Macdonald. – Jesteś czystej krwi. Poczuj się zagrożona jak Czarny Pan zacznie ataki na rodziny czarodziejów. Tymczasem…

                - Ja – przerwała jej Lily z wymuszonym uśmiechem – mam nieciekawą sytuację, czyż nie? – dokończyła bezuczuciowym tonem, a dziewczyny zamilkły nie wiedząc co powiedzieć, gdyż miała rację. – Przejdę się – dodała i wstała z kanapy. Reszta dziewczyn odprowadziła ją zmartwionym wzrokiem do wyjścia z dormitorium.

                - Może za nią pójdziemy? – odezwała się Mary, jako pierwsza odzyskując głos.

                - Głupia jesteś!? Wiadomo, że w tej chwili chce zostać sama – sprzeciwiła się Dorcas. Zerknęła w stronę wyjścia, gdzie zaraz za Lily przyszedł Syriusz w towarzystwie jakiejś szatynki. Uniosła brwi patrząc jak dziewczyna, która zrobiła zamieszanie na Historii Magii podnosi się z miejsca i rusza zdenerwowana w ich stronę. „To może być ciekawe”, pomyślała i podniosła się z podłogi ruszając w ich stronę, aby pooglądać przedstawienie.

                - Dokąd idziesz? – zapytała Marlena, również wstając. Musi być wszędzie tam gdzie Dorcas, żeby móc nauczyć się jak jeszcze lepiej ją naśladować, co stara się robić już od sześciu lat.

                - Dostarczyć sobie rozrywki – odpowiedziała jej odwracając się na sekundę. Zdążyła jeszcze załapać pożądliwy wzrok wysokiego blondyna. Seksowny, oceniła. Ale zajmę się nim później. 

- Co to ma być!? - warknęła Jules ze złością szarpiąc za rękę Syriusza, która obejmowała Cordelię wokół szyi.

- A jak to wygląda? - odpowiedział ironicznie Black, zacieśniając uścisk na szatynce i przybierając na twarzy wojowniczą minę. - Daj spokój, Ellie. Przecież nie jesteś głupia i doskonale wiesz co robiliśmy przed chwilą. Ty już to dostałaś i straciłaś szansę na drugi raz, więc łaskawie zejdź mi z oczu zanim dokonam zemsty za szminkę na moim czole.  

- Chyba oszalałeś - odgryzła się. – Nie mam zamiaru ruszyć się z twojej drogi na krok. – oznajmiła po czym spojrzała z zimnym błyskiem w oku na stojącą przy nim dziewczynę. - Spadaj stąd - nakazała mrożącym krew w żyłach tonem i z zadowoleniem obserwowała jak ta momentalnie wyrwała się chłopakowi i popędziła do wyjścia.

Syriusz zdumiony uniósł brwi.

- Wiesz, że to terroryzowanie młodszych uczniów? Mogę donieść na ciebie Evans. - powiedział gładko i oparł się luźno o ścianę stojącą za nim.

- Proszę bardzo - odparła i skrzyżowała ramiona na piersi. - Ciekawe co mi zrobi.

Black westchnął przeciągle i sprawnym ruchem odgarnął włosy z czoła. Nie omieszkał przy okazji napiąć muskułów, aby trochę się popisać przed blondynką. Następnie westchnął przesadnie udając znużenie i zerknął na ramię, udając, że znajduje się tam zegarek i właśnie zerka na godzinę. - Skończyłaś?

- Jak ty się od mnie wyrażasz? – zawołała oburzona. - Będziesz potrzebował czegoś więcej niż słowa przeprosin, żebym ci wybaczyła!

Wytrzeszczył na nią oczy i roześmiał się. To jakiś absurd, pomyślał. Położył jej rękę na ramieniu i zaczął wolno zbliżać się do jej twarzy, jednocześnie patrząc głęboko w oczy. Kiedy Black znalazł się zaledwie centymetry od jej ust, Jules przymknęła powieki, instynktownie oczekując pocałunku, gdy ten odsunął się gwałtownie z drwiącym uśmiechem.

- Przeprosin? Najadłaś się tajemniczego pochodzenia grzybków czy coś? Nie zamierzam błagać o wybaczenie, ani mieć z tobą nic więcej wspólnego. A teraz z łaski swojej zejdź mi z drogi, bo jestem głodny.

Uniósł brwi, kiedy wrzasnęła dziko jak kotka, wyciągnęła różdżkę i wycelowała w niego.

- Dobra, ta sytuacja staje się coraz mniej bezpieczna. Opuść dłoń - nakazał spokojnym głosem, jednocześnie podnosząc obie ręce do góry. Że też akurat dzisiaj zostawił swoją różdżkę w dormitorium. Zawsze, kiedy coś jest potrzebne to tego nie ma. Jakie to frustrujące.

- Wiesz co, Black? Podoba mi się kiedy jesteś taki bezbronny a mimo to chcesz kierować sytuacją. To takie seksowne. – oznajmiła i uśmiechnęła się słodko, jak potulny kotek, który właśnie złapał swoją myszkę.

Świetnie, pomyślał, jeszcze mi się dominantka trafiła. Dziewczyna mająca ścisłą kontrolę gdzieś poza sypialnią to jakaś istna katorga dla mężczyzny.

- Co powiesz na brzydką bliznę na swojej ładniutkiej twarzy? Może wtedy tylko ja będę cię chciała i skończy się to uwodzenie dziewczynek - uśmiechnęła się złowieszczo. Syriusz zamknął oczy, a serce trochę mocniej mu zabiło. Okej, to już się robi bardzo niebezpieczne.

- Ty jesteś porąbana! Powinnaś się leczyć! – wytknął jej.

- Ach tak? – zapytała. – To popatrz jak bardzo jestem porąbana! – wykrzyknęła i machnęła różdżką.

W chwili kiedy wypowiedziała zaklęcie przed Syriuszem pojawiła się tarcza odbijająca jej urok. Jules zdążyła się jeszcze uchylić zanim dostała rykoszetem, ale żyrandol za nią nie miał takiego szczęścia. Upadł z hukiem a odłamki szkła posypały się po podłodze. Teraz już całe dormitorium wbijało w nich wzrok. Syriusz z sykiem wypuścił powietrze i spojrzał na bok szukając wybawiciela. Szybko dostrzegł Dorcas z wyciągniętą różdżką. Miała bojowy wyraz twarzy i błysk w oku, kiedy prostym zaklęciem wytrąciła broń z ręki blondynki. Pomyślał, że wygląda jak wkurwiona nimfa. A do tego bardzo seksowna nimfa.

- Może już wystarczy co? – zasugerowała Meadowes, zwracając się do Ellie. - Idź ochłonąć – dodała i oddała jej własność. Patrzyła za dziewczyną, dopóki ta zdenerwowana nie wyszła w pośpiechu z Pokoju Wspólnego. Następnie, ku całkowitej konsternacji Syriusza, odwróciła się i odeszła do chłopaka stojącego pod ścianą i wlepiającego w nią wzrok, nie zaszczycając go nawet jednym spojrzeniem. 

                Szła korytarzem i raz po raz ścierała łzy z policzka. Poczuła się słaba i przerażona swoim brakiem sił, co było niepodobne do „jednej z najlepszej czarownic w Hogwarcie. I to w dodatku z niemagicznej rodziny!” Tak bardzo chciałaby zmienić to, że jej rodzice są mugolami. Oczywiście kocha ich i to bardzo, ale przez to, że jest jaka jest wszyscy są zagrożeni. Przecież nie uda jej się samej odeprzeć ataku wroga w razie takiego wypadku. I co powie jej mama, kiedy będzie stała naprzeciwko śmierciożercy, celującego do niej z różdżki? „To twoja wina córeczko. Tylko i wyłącznie twoja.” Wyobraziła sobie jej wzrok i ponownie musiała tamować rękawem potok łez. Materiał przesiąkł jak gąbka, a uczniowie zaczęli się na nią dziwnie patrzeć, więc postanowiła skręcić i wejść w pierwsze lepsze pomieszczenie. Pech chciał, że akurat okazało się to wyjście ze szkoły, więc trwała w swoim postanowieniu i brnęła dalej przez dziedziniec mijając chatkę Hagrida, u którego nawiasem mówiąc dawno nie była. W końcu doszła na boisko do Quidditcha. Ujrzała latające sylwetki, ale w końcu każdy może zobaczyć trening swojej drużyny, więc weszła na teren przeznaczony dla graczy i wspięła się na trybuny. Może oglądanie ich zmagań oderwie ją na chwilę od ponurych myśli, że dzisiaj kolejny raz będzie musiała zażyć tabletkę nasenną, aby udać się w objęcia Morfeusza. Lekki wiatr i spacer usunął łzy z jej policzka, które po raz kolejny zaczęły kapać.

- Trening zamknięty! Nie wolno tutaj przebywać, ty nędzny szpiegu! – dopiero po chwili zorientowała się, że te nienawistne słowa są kierowane do niej. Uniosła głowę i zaczęła przepraszać wstając z ławki, ale zachrypnięty głos spowodowany gwałtownymi spazmami płaczu, był cichy jak szept i z całą pewnością niesłyszalny dla latającego zawodnika.

- Chcesz przekazać naszą najnowszą taktykę wrogom tak!? Głupia… - rozległ się kolejny głos, który przerwał gwałtownie wypowiadaną obelgę, kiedy dostał po głowie od Jamesa. Okularnik szybko zorientował się kto przebywa na boisku i serce mu się ścisnęło na widok w jakim stanie jest dziewczyna. Powinien być na nią zły, zostawić ją w spokoju i odlecieć, tak jak chciała, gdy krzyczała, aby wyszedł z jej dormitorium, ale nie potrafił się do tego zmusić. Na wierzch wypłynęły wszystkie opiekuńcze uczucia skierowane w jej stronę.

- Zamknij się, kretynie – odezwał się mocnym tonem do Benjamina, jednego z obrońców, który chciał wyzwać Evans i podleciał do Franka. – Ja kończę na dzisiaj. – Frank uniósł brwi w pytającym geście. – Złapałem znicza trzy razy w ciągu całego treningu. I tak nie uczestniczę w tej waszej taktyce, więc nic mnie tu nie trzyma – wyjaśnił i zerknął na Lily, która zaczęła schodzić z trybun. Szybciej, ponaglał kapitana w myślach.

- Dobra. James kończy! – powiadomił wszystkich Longbottom i zagwizdał, aby przywołać do siebie drużynę i znów objaśnić o co konkretnie mu chodziło w nowej taktyce gry. Potter skierował swoją miotłę w stronę Lily, jedną ręką trzymał się rączki, a drugą w tym czasie schował do kieszeni złotego znicza. Wylądował gładko tuż przed nią. Podniosła wzrok. Oczy miała opuchnięte, a policzki zaczerwienione. Serce zabolało go na ten widok. Ściągnął rękawicę i jak najdelikatniej potrafił otarł łzy z jej policzka. Następnie złapał ją za rękę i pociągnął w stronę szatni. Nie zaprotestowała ani razu, co uznał za dobry znak i nie puścił jej dłoni, która idealnie pasowała do jego.  Zamknął drzwi za nimi i poprowadził ja do ławki i poczekał aż usiądzie, aby następnie kucnąć przed nią i dalej trzymając ją za rękę zapytać co się stało.

                - Boję się – wyjąkała słabym głosem, pozwalając trzymając Potterowi swoje ręce. – O….n, on, ła…apie rodziny szlam – dodała z czkawką od gwałtownego płaczu. Za nic nie spodziewała się takiej reakcji Jamesa. Puścił jej ręce, palcami złapał policzek i zmusił do spojrzenia mu w oczy, które teraz wydzielały stalowe błyski.

                - Nigdy więcej tak siebie nie nazywaj – rozkazał. – Jesteś jedną z najzdolniejszych czarownic tego stulecia. Rodzina nie ma tu nic do rzeczy.

                - Ma! – wykrzyknęła, wyrywając mu twarz z dłoni. – Voldemort poluje tylko na takie jak ja.

                - Bo te czystej krwi są dla niego ważne. Ale tylko te, które przystaną na jego warunki i dyktaturę. Moja z całą pewnością odrzuci jego „cudowne” propozycje i będziemy w jego oczach zdrajcami krwi. Jak bardzo różnię się od Ciebie? – zapytał z naciskiem. Nie odpowiedziała, zdawało się, że nagle przestała oddychać, a jej jedyną reakcją były szeroko otwarte oczy.

                - Mam koszmary – odezwała się w końcu. – od jakiegoś czasu co noc śni mi się, że On wysadza drzwi od mojego domu, zabija ojca, a następnie ze mnie szydzi. A mama. Ona krzyczy, że to moja wina, zanim jego różdżka sprawia, że milknie na zawsze. Ja mogę tylko krzyczeć i płakać. – łzy znowu zaczęły kapać po jej policzkach.

                - Lily – jęknął, niemal płaczliwym tonem. Jego największy skarb musiał co noc mierzyć się z takimi przerażającymi obrazami. To cud, że jeszcze normalnie chodzi i funkcjonuje. Usiadł obok niej i niemalże siłą przeciągnął w swoje objęcia, kładąc sobie jej głowę na ramionach, a usta i nos wkładając w jej rude loki i głaszcząc dłońmi po plecach czekając, aż przestanie się trząść. W pewnym momencie umilkła, i całym ciężarem opierała się o niego. Słyszał tylko jej miarowy oddech. Kilka razy złożył delikatne pocałunki na jej głowie, pragnąc, aby ta chwila nigdy się nie skończyła. Szeptał, że jest przy nim bezpieczna, a Lily, wierząc mu całkowicie, zasnęła i po raz pierwszy od dłuższego czasu nie miała żadnego koszmaru.

***

Minęło już pół roku od dodania ostatniego rozdziału. Jak ten czas szybko leci. Masakra! Za Wami całe osiem stron tekstu Wordowego.Te wypociny mogłam dodać już dwa tygodnie temu, ale postanowiłam poczekać w związku z tym, że dzisiaj mijają 3 lata od utworzenia tego bloga (oczywiście nie pomijając przeniesienie z Onetu). Chyba tylko ja jestem tak leniwa, żeby w ciągu trzech lat napisać 9 rozdziałów. Ale (wiem że ciągle to obiecywałam) ostatnio wzięłam się za siebie i już nawet mam jedną stronę 10 notki. Oznacza to, że następnego postu możecie się z całą pewnością spodziewać prędzej. 

Pragnę podziękować ludziom, którzy uparcie przy mnie trwali przez taki szmat czasu i dalej mają ochotę czytać to opowiadanie. Dziękuję również komentującym za ich miłe słowa i dopytywania się o nowości, dzięki czemu zawsze jest mi milutko w serduchu i mam ochotę dalej pisać.

Mam nadzieję, że wspólnymi siłami uda nam się przetrwać kolejne 3 lata, ale z o wiele większą ilością notek i w końcu dotrwać do końca tej historii.

Jak widać w tę rocznicę pojawił się nowy szablon, zmieniłam również zakładkę "bohaterowie" a w najbliższym czasie (jutro) zamierzam zrobić porządek z linkami. 

Kończę przynudzać i do napisania, moi drodzy!